فعالیت در ورزش قهرمانی کار هر کسی نیست و آنها که به این جایگاه می‌رسند، برای ادامه راه و تداوم تلاش‌های شبانه‌روزی خود به انگیزه و روحیه نیاز دارند. در این میان هستند مسئولانی که برای نابود کردن این انگیزه هر کاری از دست‌شان برآید انجام می‌دهند، درواقع اهدای کتری، قوری، نعلبکی و کارت هدیه ناچیز فقط بهانه هستند و اصل ماجرا توانایی و استعداد آنها در کشتن انگیزه و زیرسؤال بردن سختکوشی ورزشکاران است، در حالی که آقایان برای انجام وظایف و مسئولیت‌های‌شان هیچ هنری به خرج نمی‌دهند.
قبلاً هشدار داده بودیم که سهل‌انگاری مسئولان در اهدای پاداش‌های ناچیز، تحقیرآمیز و مایه خجالت به ورزشکاران ایرانی، عواقب تلخ و ناراحت‌کننده‌ای برای ورزش کشور به همراه دارد. همان زمان که خبر تجلیل از ورزشکاران خانم با ست چرم مردانه منتشر شد، به فلان ورزشکار مدال‌آور کتری و قوری اهدا کردند، برای فرنگی‌کار نوجوان قهرمان جهان قابلمه در نظر گرفتند و به قهرمان کشتی آسیا ربع سکه دادند، معلوم شد تعداد مدیران و مسئولانی که هیچ توجهی در انتخاب هدایا برای مدال‌آوران نمی‌کنند، زیادتر از حد تصور مردم است. با این اوضاع شنیدن انتقاد‌های ملی‌پوش تنیس‌روی میز در خصوص کارت هدیه ۵۰۰ هزار تومانی اصلاً متعجب‌مان نکرد.
نیما عالمیان در انتخابی تیم‌ملی تنیس‌روی‌میز قهرمان می‌شود و این ورزشکار بابلی تصور می‌کرد از آن همه مسئول بالاخره یک نفر پیدا می‌شود که هدیه درخور برایش درنظر گرفته باشد. جالب است بدانید مسابقات در بابل برگزار شده و یکی از همان مسئولان مازندرانی دو کارت هدیه ۵۰۰ هزار تومانی به عالمیان اهدا می‌کند! باید به این ملی‌پوش حق داد که بعد از سال‌ها حضور در رشته تنیس‌روی‌میز آن هم به عنوان نماینده شهر بابل و استان مازندران، از رفتار مسئولانی که برای خوش‌و‌بش با او در سالن صف کشیده بودند، دلخور و ناراحت باشد. برادران عالمیان سال‌هاست ستاره‌های این رشته هستند و نماینده کشورمان در تورنمنت‌های آسیایی، جهانی و المپیکی. در همین بازی‌های آسیایی هانگژو این دو برادر مدال تاریخی برای کشورمان به ارمغان آوردند.
طبعاً رفتار‌های چیپ برخی مدیران در مواجهه با ستاره‌های ورزش از ناآگاهی و سوءمدیریت‌شان نشئت می‌گیرد. درک این مسئله که باید احترام و شأن افراد حفظ شود، اصلاً سخت نیست و این انتظار می‌رود افراد مسئول مسائلی از این دست را رعایت کنند، ولی گویا خیلی‌ها هنوز نحوه برخورد با قهرمانان و مدال‌آوران را نمی‌دانند و متأسفانه در سطح کلان هم هیچ تلاشی برای آموزش به آنها انجام نمی‌شود و در اصل برنامه‌ای برای آموزش اصول مدیریتی وجود خارجی ندارد. اینگونه می‌شود که یک مسئول به سرش می‌زند به ملی‌پوش باسابقه کارت هدیه ناچیز اهدا کند و احتمالاً بابت این کار از سوی مقامات بالاتر از خودش تشویق شود. ورزشکاران و رسانه‌ها که عادت کرده‌اند به بی‌پولی و گلایه همیشگی مسئولان از کمبود بودجه و این داستان‌ها.ای کاش در مسابقات انتخابی تیم‌ملی تنیس‌روی‌میز نیز همان کارت هدیه ۵۰۰ هزار تومانی را در جیب‌تان نگه می‌داشتید و جای دیگری آن را خرج می‌کردید. به غیر از فوتبالیست‌های میلیاردی، سایر ورزشکاران حرفه‌ای در ایران هزارویک دغدغه و مصیبت برای زندگی دارند. اهدای کارت هدیه ناچیز فقط حکم نمک دارد بر زخم‌های‌شان، وگرنه دردی از درد‌های هیچ قشری دوا نمی‌کند. یک بار برای همیشه مسئولان شهری و استانی از رفتار‌های توهین‌آمیز قبلی دیگران عبرت بگیرند، ورزشکاران را با بی‌پولی‌ها و بی مهری‌ها به حال خود رها کنند و استخوان لای زخم‌شان نگذارند.
